Löglærðir nauðgaravinir og ærandi þöggunartilraunir

Þessi bloggfærsla er meint. Ekki alvöru bloggfærsla. Bara kannski-bloggfærsla. Ekkert er raunverulegt, treystið engu, eðlufólkið er allsstaðar.

Hressir eru nauðgaravinir, því þeir græða mikið á því að berja á þolendum kynferðisofbeldis.

Vilhjálmur H. Vilhjálmsson, meintur lögfræðingur og frægur meintur nauðgaravinur hefur farið um alla fjölmiðla núna með sjálfumglatt glottið á smettinu á sér og peningamerki í augum. Hann ætlar nefnilega að græða á þolendum raðnauðgara, með því að kæra þær fyrir að hafa kært nauðgun. Hann ætlar svo sannarlega að refsa þeim fyrir að detta í hug að leita réttlætis fyrir það óréttlæti sem þær voru beittar.

Hann er líka þessi sami gaur sem kom fram fyrir stuttu og sagði að það væri bara orðin allt of mikil umræða um kynferðisbrot og að kerfið virkaði bara fínt, fyrir brotaþola. Það var frekar súrrealísk upplifun, að sjá fullorðinn mann ljúga svona að fólki og sjálfum sér, í einhverri stórkostlegustu veruleikafirringu sem ég hef orðið vitni af. En hann veit alveg betur. Hann bara græðir ekkert á því að fólk sjái í gegnum kjaftæðið, þessvegna reynir hann svo stíft að fá fólk til að halda að allt sé bara víst í gúddí, þrátt fyrir sannanir sem sýna þvert á móti. Hann græðir nefnilega mest á þögguninni, að fólk trúi ekki þolendum og leyfi alltaf ofbeldismönnum njóta vafans. Sorrí gaur, konur sjá í gegnum kjaftæðið í þér langar leiðir.

Það er frekar magnað hvað hann tók hratt tækifærið til að verja greyið nauðgarana frá þessum hræðilega dómstól götunnar, eina “dómstólnum” sem virðist hafa snefil af áhuga fyrir mannréttindum kvenna og þolendum ofbeldis karla. Karladómstólar ríkissins hafa aldrei haft áhuga fyrir því, svo dómstólar götunnar taka mál í sínar hendur. Á sama tíma og Vilhjálmur gerir sitt besta til að hindra það að nauðgarar taki ábyrgð á sínum gjörðum, þá eru konur að berjast fyrir þeim einföldu mannréttindum að fá að segja sannleikann um það sem gerðist, umbúðalaust. Að fá að segja að þær hafi upplifað ofbeldi, að mennirnir sem beittu þær ofbeldi séu ábyrgir fyrir því en ekki þær. Þær heimta réttlæti í karlaheimi, og karlarnir berjast á móti.

Finnbogi Vikar talar hér um íslensku druslurnar sem eiga bara að líta í eigin barm áður en karlar eru hengdir án dóms og laga. Því dómar og lög hafa nefnilega alltaf verið í þágu kvenna? Suuuuure. #nauðgaravinur

Þeir berjast með hótunum og þöggunartilraunum. Vilhjálmur kærir þolendur nauðgana fyrir að hafa sagt frá og kært. Það er hótun og það er ákveðin týpa af ofbeldi, að nota kerfið til að níðast á þeim sem varla geta varið sig. Svo er það eflaust meiðyrði, þegar við hugsum til þess að hann hefur ekki einu sinni öll málsgögn né hefur verið dæmt í máli þolenda in the first place (eða hafa þolendur ekkert mannorð sem er hægt að meiða? Æj já, þær eru ekki karlar, bara karlar hafa mannorð!). Hann ætlar að reyna að þagga niður í þeim. Fá þær til að bakka. Hann notar þetta óspart, hótar að kæra fólk sem dreifði myndum af nauðgurunum, eins og hann sjái einhverja leið til að kæra yfir 3000 manns. Á sama tíma og hann hótar kærum þvers og kruss með peningamerkið glóandi í augum, þá setur hann upp lélegt myndband af íbúð eins kvalarans eins og það að sóðalegt heimili nauðgarans sé einhver sönnun fyrir því að hann sé nú ekki nauðgari. Því nauðgari ætti ekki fatahengi, er það? Nauðgarar eru bara vondir menn sem búa í myrkum dýflissum? Er það málið? Ekki gleyma því að lögregla var búin að fjarlægja flest af þeim pyntingartækjum sem voru til staðar, ef ekki öll. Svo hvað er hann að reyna? Hann hélt kannski að ef fólk myndi sjá að gaurinn er með sófa og eitthvað, svona voða venjulegt dót, þá myndi fólk sannfærast um að hann er sko ekki nauðgari.

Það virðist sem Vilhjálmur gerir í því að ljúga eða fegra sannleikann eins og hann mögulega getur. Hversu langt mun hann ganga í að reyna að sverta mannorð þolenda? Skjáskot frá læksíðu knúz.is.

Á sama tíma og Villi nauðgaravinur reynir sitt besta til að draga úr alvarleika brota skjólstæðinga sinna og hræða líftóruna úr þolendum þeirra, þá eru fleiri konur að segja frá. Og er refsað líka. Tanja M. Ísfjörð kom fram í frétt á Stundinni þar sem hún segir frá því að lögreglumaðurinn sem hún kærði fyrir nauðgun hefur nú kært hana fyrir rangar sakagiftir. Þótt málið hafi verið fellt niður því lögreglan sá ekki nóg af sönnunum, þá gat hann samt kært hana fyrir að kæra hann. Lögregla sá ekki ástæðu til að halda máli hennar áfram vegna skorts á sönnunargögnum. Ef hennar sannanir voru ekki nóg, hvernig getur hann fært fram betri? Hræðsluáróður og hótanir ofbeldismanna halda áfram, sama hvað konur reyna. Hann veit hvað hann gerði, en hann sér þarna tækifæri til að hefna sín á henni fyrir að hafa sagt frá. Því fordæmin eru mörg. Konur mega ekki tala um ofbeldi, nema bara í hálfum hljóðum og okkar á milli. Annars erum við kærðar fyrir að særa tilfinningar þeirra sem beittu okkur ofbeldi.

Fimm konur með þroskahömlun voru beittar kynferðisofbeldi af sama manninum og enginn hlustaði. Kerfið ákvað að maðurinn væri bara ókei því hann sagði að hann hefði ekki gert það. Því kynferðisbrotamenn ljúga aldrei? Það er einhvernveginn þannig sem það virkar í okkar réttarkerfi. Karlar fá að njóta vafans, þeir fá að ljúga og lygar þeirra eru sagðar sannleikur en konurnar, fatlaðar konur í þessu tilfelli sem þurftu að treysta á þennan mann og fólkið sem bar ábyrgð á velferð þeirra, bera afleiðingar ofbeldisins ofan á algjört afskiptaleysi réttarkerfis sem á að færa þeim réttlæti. En hey, ég er með hugmynd að lausn: bönnum karla í ummönnunarhlutverkum. Þeim er augljóslega ekki treystandi. Kerfið vill svo ekki refsa þeim þegar þeir brjóta gegn konum sem þeir eiga að þjóna, svo eina lausnin hlýtur að vera algjört bann við karlkyns einstaklingum í umönnunarstörfum. Ekkert not-all-men. Því það eru konur sem eru beittar ofbeldi þegar ofbeldismenn fá þessi störf, það eru konur sem burðast með afleiðingarnar án þess að fá nokkurskonar réttlæti. Svo eina svarið hlýtur að vera að banna karla. Hvernig vitum við hver er ekki ofbeldismaður? Af hverju finnst okkur líf og heilsa kvenna ásættanlegur fórnarkostnaður í von okkar um að mennirnir sem við ráðum í umönnunarstörf séu ekki ofbeldismenn?

Sorrínotsorrí. Það er löngu komið nóg. Konur eiga ekki að þurfa að þjást bara því að karlar vilja njóta vafans, þegar kerfið gerir ekkert til að berjast gegn ofbeldi sem konur eru beittar í umsjá þeirra. Annaðhvort tökum við þá til ábyrgðar og kerfið tekur sig á, eða við bönnum þá úr umönnunarstörfum. Þolendur eiga að geta sagt frá ofbeldi án þess að vera kallaðar “meintir” þolendur af lögreglu eða fá á sig kærur fyrir rangar sakagiftir af nauðgaravinum eða nauðgurunum sjálfum. Lögregla á að hafa vitið til að setja að minnsta kosti farbann á hættulega raðnauðgara ef þau eru of miklir heiglar til að setja þá í gæsluvarðhald. Lögfræðingar sem haga sér eins og siðblindir nauðgaravinir mættu líka alveg missa vinnuna. En það eru bara draumórar í mér…

En konur verða ekki bugaðar af #þöggun lengur. Þær hafa hátt um það, eins og seinustu dagar hafa sýnt. Fokkjú feðraveldi. Fokkjú nauðgunarmenning. Ég er aktívisti gegn nauðgunarmenningu. Ég er femínisti. Ég trúi þolendum. Samstaða kvenna er það sem feðraveldið hræðist mest, og þessa dagana titrar það af hræðslu.

---

P.S.

Gleymum svo ekki að minnast á það að þegar fólk sá tenginguna við nauðganirnar í Hlíðunum við BDSM, hvernig formaður “BDSM-félags” Íslands tók sig til að setja upp no true scotsman rökvillur um hvernig þetta var sko ekki alvöru BDSM. BDSM er ofbeldi með samþykki, segir hann, og það má ekki setja ofbeldi sem er ekki samþykkt saman við ofbeldi sem er samþykkt. Nauðgunarmenning leynist víða. Kominn tími til að hætta að drekka kjaftæðissúpuna sem sú menning gefur okkur og kíkja dýpra en brosandi yfirborðið. Þetta sem nauðgararnir gerðu var ekkert minna BDSM en það sem formaður ofbeldisfélagsins stundar. Not-all-BDSM er þunn brynja þegar flestar hugsandi manneskjur sjá að eitthvað er að þegar fólk þarf “after-care”, þar sem manneskjan sem beitti ofbeldi huggar manneskjuna sem var beitt ofbeldi, sem setur upp fullkomin skilyrði fyrir svokallað trauma bonding. En það er pistill fyrir annan dag. Gefum þeim ekki tækifæri til að slá ryki í augu okkar.